06.04.2012 7:16

(Rzecz dzieje się w Winoujściu, czyli nigdzie)

Z dawnych kronik grodu – księga III (87)

Flotasie czasy ostatnimi chluby żadnej grodowi nie przynosili. Niby za piłunią po polu wartko biegali, ale nic z tegoż wyjść dobrego nie chciało i na tarczy z pola schodzili, co kasztelana Opunususa wielce martwiło. Boć to przecie talarów mnóstwo na Flotasiów szło, a z pożytkiem trudniej bywało i coraz więcej grodzian żal miało, że ino darmozjadów się trzyma na grodu szkodę. Oponusus jednakoż myśli takowej do siebie nie dopuszczał, że płynącą z grodzkiego mieszka do Flotasiów rzekę talarów zatamuje.

- Przecie nie mogę tego uczynić, bo kto inny wesprze mnie głosami swymi w kolejnym obieraniu na kasztelana, jak nie te grodzianie co to dla nich ino jedyna rozrywka na Flotasiów biegających na polu popatrywać, „urwami” licznymi sobie folgując, wyzywaniem na z gwizdkiem latających od „ujów” i kaloszy , a przy tem wątpliwym znawstwem toczącej się piłuni wykazując – mawiał do bliskich sobie dworzan Oponusus – to oni dają mi zawsze zwyciężać za to ja muszę koryto Flotasiów utrzymywać w dostatku. Jakby jednak nie popatrywać to i żaden ględziołek w grodzkim Ględzisku się temu nie przeciwia, bo każden z nich boi się przeciw Flotasiom stawać, co by sam głosów nie potracił w obieraniu na ględziołka.

I tak to się w grodzie toczy, że Flotusiów przy żywocie na siłę trzymają, boć to dla władzy każdej z pożytkiem, a inne tam potrzeby grodzian za nic się miewa, jakoże na głosy się nijak nie przekładają. Takoż i ostatnie gadanie rodziców szkrabów co to do zamykanej tera chaty dla podrostków chadzali żeby miast talary dla Flotasiów, czy na Kult Karuzelowania na ich dziecka wydać, z góry na przegraniu stawało. Pospólstwo z „urw” i „ujów” słynące i te grodzianie co to na znane gęby z magicznego okienka popatrywać na żywca wielce radzi - przez co trafiali jak im się zdawało w lepszy świat - spokojne być mogli, bo dla nich Oponusus za cenę władzy zawszeć talary da gdzie trza, aby na swoje wyjść.

W grodzie różniste rzeczy się dziać nie przestały niepokój stały utrzymując. Wicekasztelanka Bamicha siebie samą przechodziła w dworzan gnębieniu i głupot czynieniu. Wielu dworzan co to z nią robić za dnia każdego musieli za inszą robota popatrywali ciśnienia w Szmalcborku nie strzymując. Co dziwne te głosy z Bamichy najbliższego grona sotni budowniczych się roznoszą i to od tych co to przy wicekasztelance pieją na jej cześć hymny pochwalne o jej nieustającej boskiej nieomylności, a za plecy psy wieszają w utrapieniu wielkim zdołowani jej omyłkowymi czynami szkodzącymi grodowi. cdn.

Gall Anomal

(wszelkie podobieństwo do znanych współcześnie osób i sytuacji jest całkowicie przypadkowe)