14.11.2014 7:39

Co nam teraz zgotuje „ skromny człowiek z poczuciem dużej godności”

Dwanaście lat prezydentury w nowej rzeczywistości

Obecny świnoujski prezydent od okresu politycznego przełomu już 12 lat piastuje swoją funkcję. Kończy się właśnie trzecia jego prezydencka kadencja. Wcześniej Janusz Żmurkiewicz w czasach zwanych „komuną” był także prezydentem Świnoujścia przez blisko 6 lat. Z uwagi na ów piastowany przez niego najdłuższy okres u steru wyspiarskiej władzy, wypada poświęcić temu kilka słów, tytułem podsumowania. A może raczej dla przypomnienia, należy zderzyć niektóre wcześniejsze zapowiedzi na fali euforii i deklarowanej woli dokonania zmian, z efektem konkretnych dokonań i ewolucją prezydenckiej postawy w założeniu ...w służbie mieszkańcom. Prezydent wydał także i na zakończenie tej kadencji za pieniądze z kasy miasta (czyli podatników) broszurę wyłącznie o swoich sukcesach. My za własne pieniądze też spróbujemy co nieco ocenić...

„ (...) Janusz Żmurkiewicz zawsze przestrzegał prawa, ciężko pracował na utrzymanie rodziny. Mimo że ma wykształcenie wyższe, nie zadzierał nosa i jak trzeba było, pracował fizycznie. Jest człowiekiem skromnym, z dużym poczuciem własnej godności. Nigdy sam o sobie nie wydaje pochlebnych opinii i nie chełpi się swoimi osiągnięciami. To my sami oceniamy go bardzo wysoko i dostrzegamy w nim cechy niezbędne do pełnienia funkcji prezydenta miasta, czyli: pracowitość ,zrównoważenie, opanowanie zdolność syntetycznego postrzegania, odwagę cywilną, otwartość. Ponadto J. Żmurkiewicz jest wrażliwy na krzywdę człowieka, choć nigdy nie przechwala się swoimi czynami. Jest powściągliwy, nie ma kompleksów prowincjusza. Popieramy go bo jest naprawdę dobry (...)” - fragment tekstu pt. „Cała prawda o SLD, czyli kto rządzi w Świnoujściu” publikowanego przez Koalicyjny Komitet Wyborczy SLD-UP w „Wyspiarzu niebieskim” nr 43 z 22 października 2002 r.

Takich sformułowań użyto na potrzeby kampanii wyborczej przed 12 laty i może były one pisane nawet w tzw. „dobrej wierze” , niestety życie pokazało niejednokrotnie zupełnie inne oblicze Janusza Żmurkiewicza. Przykładów tego wizerunku, odbiegającego drastycznie od wspomnianej publikacji, można by mnożyć bez liku. Pozostawiamy to generalnie trzeźwej ocenie czytelników, wynikającej z ich obserwacji i własnych doświadczeń, bez szczególnego rozwinięcia tematu,aby nie skazywać się na podejrzenie o stronniczość. Nie sposób jednak nie dostrzec na co dzień tej prezydenckiej arogancji i przemądrzałości, posługiwania się kłamstwem, nie liczenia się z opinią innych, zadufania w sobie, nieustających przechwałek, wykorzystywania swojej pozycji, pogardy i nie przyjazności w stosunku do ludzi, oraz wszechobecnej mściwości i pamiętliwości. I pomyśleć, że to wszystko niemal, jak za przysłowiową czarodziejską różdżką, pojawiło się tuż po objęciu funkcji prezydenta i nasilało się w kolejnych latach. Ot taka biegunowa odmienność...

Objawia się to na różne sposoby. Na przykład zwyczajowe traktowanie oponentów jak osób całkowicie niekompetentnych, odrzucanie nawet najlepszych, ale nieswoich pomysłów, brak tolerancji dla zdrowej krytyki, mówienie do radnego, że puściły mu zwieracze, nazywanie innego nieudacznikiem dlatego, że się niczego „nie dorobił”, obrażanie przed kamerami i w wypowiedziach wielu ludzi, którzy nie mogą się w tym momencie bronić lub polemizować, załatwianie swoich prywatnych spraw przez podległych urzędników, a nie jak przystoi w innych, niezależnych urzędach, wykorzystywanie auta służbowego do celów prywatnych itd. itp. „Ja to załatwiłem, to dzięki mnie” słychać zawsze z prezydenckich ust kiedy coś się zdarzyło dobrego, a jak coś złego to winnego nie ma. Kiedy pisaliśmy np. o fatalnych działaniach byłego dyrektora szpitala, to J. Żmurkiewicz zażarcie go bronił. Po czym po latach sam krytykował, a także wyrażał zdumienie, że tak źle się działo i podkreślał i że nic o tym nie wiedział.

Sięgając do zamierzeń prezydenta J. Żmurkiewicza z 2002 r, które stanowiły podwaliny jego powrotu do władzy nie sposób nie odnieść wrażenia, że wiele deklaracji się rozmyło, a ambitne plany gdzieś przepadły. Niepokojące dla prezydenta było wówczas zadłużenie miasta z którym zamierzał walczyć w pierwszej kolejności. Sytuacja w tym względzie po latach nie zmieniła się diametralnie i nadal się zadłużamy corocznie choćby emitując kolejne obligacje komunalne na pokaźne sumy. Teraz żyjąc nadzieją, że podatki z terminalu LNG uzdrowią sytuacje finansowa miasta. Gorzej jak się w tym względzie sytuacja zmieni.

- Będę się starał, aby do Świnoujścia wracała młodzież po studiach. Żeby mogli tu znaleźć pracę i drogę awansu – deklarował J. Żmurkiewicz. Niestety w tej materii przez lata zrobiono niewiele lub nic. Młodzież nie wraca do Świnoujścia, gdyż nie widzi tutaj dla siebie szansy na pracę i egzystencję na oczekiwanym poziomie. Trudno liczyć na pracę i awanse skoro prezydent zatrudnia najchętniej emerytowanych wojskowych, a na eksponowanych stanowiskach kierowniczych od lat siedzą także inni emeryci, do grona których zalicza się również sam prezydent.

- Zamierzamy twardo stąpać po ziemi, dbając o wspólne dobro , słuchając sugestii i propozycji współobywateli . Bezwzględnie zachowamy otwartość na krytykę oraz świadomość naszej służebnej roli wobec świnoujścian – zaznaczał kilkakrotnie z mocą Żmurkiewicz. Gdzie się podziała ta deklaracja, która w ostatniej dwunastoletniej rzeczywistości miasta nie znalazła zastosowania? Czy twarde stąpanie po ziemi to jest wielokrotne znaczne przeszacowywanie w budżecie dochodów ze sprzedaży nieruchomości , aby znaleźć pokrycie na rozdmuchane zadania, z których się rezygnuje w miarę postępujących korekt w budżecie? Czy słuchanie sugestii współobywateli ma polegać na stosowaniu najmocniejszego argumentu - „nie, bo nie” ? Czy ta otwartość ma polegać na nieudzielaniu informacji publicznej i prawnych przepychankach z dziennikarzami.

Więcej w papierowym wydaniu gazety.