29.11.2013 5:43

Jestem wolnym człowiekiem...

Brygida Borecka mówi o sobie, że jest „lekarzem muzycznym” i stanowi „alternatywę dla szkół muzycznych”. Można się z tym całkowicie zgodzić używając przy tym także innych określeń na przykład „ misjonarz kultury” prowadząca „objazdową szkołę muzyczną, czy dom kultury”. Nauczyciel gry na gitarze i pianinie, śpiewaczka, plastyczka, animator kultury, instruktor oraz reżyser teatralny, a przede wszystkim to płomienny pasjonat zarażający ludzi chęcią do tworzenia, eksponowania swoich talentów i przynoszenia radości innym.

Pracowała w oświacie, była dyrektorem domu kultury w Pyrzycach. Absolwentka Katedry Edukacji Artystycznej w Szczecinie. Od 2008 roku - co należy do rzadkości - prowadzi działalność gospodarczą w sferze kultury, w pasie terytorialnym od Kamienia Pomorskiego do Łunowa. Mieszkając w Wisełce ma swoją główną bazę w Dziwnowie. W działalności wspomaga ją mąż - muzyk oraz studiujące we Wrocławiu dzieci, które zamierzają wrócić aby wspólnie dla ludzi z małych miejscowości docelowo prowadzić niezależną rodzinną działalność muzyczno-plastyczno-teatralną. Syn studiuje na Politechnice akustykę i reżyserię dźwięku, a córka na Akademii Sztuk Pięknych.

Wyspiarz niebieski: Jak to się stało, że z ciepłej posadki, etatu przeszła pani do prowadzenia działalności gospodarczej w niełatwej przecież dziedzinie jaką jest kultura?

Brygida Borecka : Tak się zdarzyło, że minęło 20 lat mojego zawodowego życia i musiałam zmienić miejsca zamieszkania i pracy. Pracowałam początkowo w oświacie, ale zaoferowano mi po czasie niekorzystne warunki pracy, później dwokrotnie stanęłam do konkursu na dyrektora domu kultury. Pracowałam tam kilka lat. Myślę, że to była taka wymarzona praca, czyli kierowanie, tworzenie życia kulturalnego miasta. To przecież duże wyzwanie. W międzyczasie opublikowałam pracę naukową o historii muzyki dotyczącej mieszkańców Pyrzyc do 1939 roku. W planach miałem inne prace, czyli życie muzyczne po 1945 roku i biografie muzyków z Pyrzyc. W kulturze niekiedy trudno jednak pracować pod dyktando i wykonywać polecenia wydawane telefonicznie. Zostawiłam więc wszystko za sobą i od lipca 2008 roku rozpoczęłam nowy etap swojego życia. Jestem wolnym człowiekiem. Mąż przeszedł na emeryturę żegnając się ze swoim zawodem i pomaga mi w tym co robię. Dostałam na początek niewielką dotację z Kapitału Ludzkiego na tyle, żeby dostać narzędzia do pracy. Moja działalność jest określona jako pozaszkolne formy edukacji artystycznej. W tej działalności jest również tworzenie przedstawień, w tym także scenografia, sprzedaż biletów, materiałów video, wszelkich gadżetów związanych z przedstawieniami. Mam również wpisane badania historyczne do których chciałabym kiedyś powrócić.

Wn : W dużej mierze jest to jakby kontynuacja wcześniejszej Pani pracy, ale w mniejszych miejscowościach.

B.B. : Tak tylko już na własny rachunek i w innej skali niż w szkole, czy domu kultury. Zaczęliśmy w Dziwnowie, gdyż tam są rodzice, a że gdzieś trzeba było osiąść to los tak zrządził, iż wynajmujemy dom, w Wisełce. Uznałam, że mam w rękach wszystko co mogę wykorzystać zawodowo. Wzięłam więc gitarę i dojeżdżałam do uczniów do domu. Później przekonałam ich rodziców do zakupu instrumentów klawiszowych i tak się to dalej rozwijało. Uczę gry na gitarze, gram także na pianinie. Mąż także uczy grać na gitarach akustycznych i elektrycznych. Prowadzimy też w Dziwnowie zajęcia teatralne oraz plastyczne i wypracowujemy społeczny grunt pod takie działania w Kołczewie i Wisełce. Żeby utrzymać się z tego co robimy to łączymy zajęcia muzyczne z plastycznymi i teatralnymi.

Więcej w papierowym wydaniu gazety.