Parkową uroczystość z udziałem tłumu uczestników poprowadził dyrektor Międzynarodowego Festiwalu Pieśni Chóralnej Piotr Szulc, a uświetnił ją krótki występ Akademickiego Chóru Uniwersytetu Medycznego w Lublinie pod dyrekcją Moniki Mielko-Remiszewskiej. Odsłonięta tablica m.in. głosi, że umieszczono ją w dowód zasług dla artysty wielkiego formatu. Podkreślono, też że „W jego sercu i pracowni zamieszkało międzyzdrojskie morze”.
Eryk von Zedtwitz urodził się 18 czerwca 1887 roku w rejonie Teplitz ( Czechy ).Pochodził z hrabiowskiego rodu von Zedtwiztów, który spokrewniony był z niemiecką dynastia Habsburgów, z bawarskimi, saksońskimi książętami oraz z Teresą Kunegundą Sobieską – córką króla Jana III Sobieskiego i Fryderykiem Augustem I elektorem Saksonii, królem Saksonii, księciem warszawskim. Studiował na Uniwersytecie w Pradze i Wiedniu na kierunku Prawa i Administracji. Jako młodzieniec od 1911r. Eryk von Zedtwitz podjął pracę w służbach dyplomatycznych w Rzymie. Był członkiem Komisji do spraw Granic Księstwa Albanii, a do 1912 roku pracował jako dyplomata do spraw kontaktów z Watykanem. W latach 1912 pracował jako dyplomata dla włoskiego premiera Giovanniego Giolitti i brał udział w wizytach dyplomatycznych w Libii i Turcji. W 1913 roku został skierowany do Pragi, gdzie przebywał w randze legata (posła). Rok później wyjechał na stałe do stolicy Bawarii – Monachium, gdzie pracował w firmie ubezpieczeniowej ALIANS. Tam 31 maja 1914 roku ożenił się z Teodorą Marią Franciską von Zedtwitz, z którą miał 3 dzieci
Od października 1924r. w Monachium postanowił pracować jako dziennikarz współpracował z 60 czasopismami niemieckojęzycznymi pisząc na temat handlu i gospodarki. Pojawienie się w Niemczech w latach 20 i 30 XX wieku faszyzmu zmusza Eryka von Zedtwitza, który był pacyfistą do podjęcia decyzji o opuszczeniu Monachium. Zakaz pisania do gazet był dodatkowym argumentem, by całkowicie zmienić swoje życie. W 1926 roku Eryk von Zedtwitz wraz z rodziną przeprowadził się do Misdroy (do Międzyzdrojów) gdzie zamieszkał na stałe i gdzie żył aż do śmierci.
Gdy zdecydował się osiąść na stałe w Międzyzdrojach miał już za sobą 39 lat życia i 12 lat pożycia małżeńskiego. Podczas wojny umieszczony w obozie pracy w Wałczu - między innymi za odmowę wznoszenia okrzyków " Heil Hitler!". Istnieją pisemne relacje osób, z których wynika, że głównym powodem zesłania Eryka von Zedtwitza do obozu pracy było nie tylko antyhitlerowskie usposobienie, ale i udzielenie pomocy Żydom oraz obcokrajowym - robotnikom przymusowym. Był wielkim przeciwnikiem nazizmu. Zaczęto pisać na niego donosy, iż nie czci Hitlera, nie zachowuje się jak na niemieckiego obywatela przystało. Po wojnie przyjął polskie obywatelstwo a w roku 1948 wstąpił do Związku Polskich Artystów Plastyków, gdzie w ankietach baz wahania wpisywał polską narodowość i obywatelstwo.
Początkowo Państwo Zedtwitzowie mieszkali w urokliwym domku w pobliżu Bazy Rybackiej. Po II wojnie światowej zmuszeni byli opuścić to idylliczne miejsce, które zajął wówczas Urząd Bezpieczeństwa. W zamian otrzymali mieszkanie na I piętrze na ul. Światowida 16.
W Międzyzdrojach pasja odziedziczona po dziadku - malarstwo – staje się nie tylko sensem jego życia, ale i źródłem utrzymania rodziny. Pierwszy obraz hrabia namalował jeszcze w 1914 roku, jednak bliskość morskiego żywiołu, potęga przyrody wyspy Wolin wyzwoliła w Eryku głęboko drzemiącą duszę artysty. Ostatni obraz artysta namalował w roku 1963 po numerem 2192 „ Fala Burzliwa”. W obrazach malowanych na płótnie i tych na płytach pilśniowych, artysta zachwyca nas i zadziwia perfekcyjną techniką, precyzyjnością i gładkością powierzchni.
Hrabia Eryk von Zedtwitz był tak charakterystyczną postacią w Międzyzdrojach, iż stał się pierwowzorem jednej z epizodycznych postaci opisanej w książce Britty Wuttke. Był człowiekiem skromnym, ogromnie pracowitym, prawym i przyjaznym ludziom. Eryk von Zedtwitz zmarł w 1965r. Został pochowany na cmentarzu komunalnym Międzyzdrojach.
Krak/ J.R.
© Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie i wykorzystywanie materiałów bez zgody redakcji zabronione.
www.wyspiarzniebieski.pl