Świnoujski Wyspiarz Roku 2011- Józef Pluciński

Urodził się na Wileńszczyźnie, a dzieciństwo spędził w Kazachstanie. Od 1947 roku związany z Pomorzem Zachodnim. W 1974 roku założył Muzeum Rybołówstwa Morskiego w Świnoujściu i jego dyrektorem był przez trzydzieści lat. Archiwista. Doktor nauk historycznych. Od kilku lat pisze książki o Świnoujściu, które nazywa „zeszytami”. W 2010 roku w toruńskim Urzędzie Marszałkowskim z rąk wicewojewody kujawsko – pomorskiego odebrał „Krzyż Zesłańców Sybiru”. Natomiast w piątek 23 marca jak to w kilku słowach zostało ujęte - „za popularyzowanie z wielką swadą i często w jakże niekonwencjonalny sposób wiedzy historycznej o Świnoujściu i regionie oraz umiejętne zaszczepianie wśród młodego pokolenia zainteresowań czasem minionym i analogiami do współczesności” - otrzymaｳ tytuｳ WYSPIARZ ROKU 2011

Świnoujski „Wyspiarz Roku” 2011 - JÓZEF PLUCIŃSKI

W.n.: Zeszytów ukazało się jak do tej pory pięć. O tym najnowszym pisaliśmy niedawno na naszych łamach, a poprzednie, następne?

Józef Pluciński: Pierwszy to z dziejów żeglugi, portu i latarni morskiej, drugi o mieszkańcach Świnoujścia do 1945 roku, trzeci dotyczył kościołów, cmentarzy i pomników, następny mówił o Świnoujściu na przełomie wieków. Ale sentymentem, jak każdy autor, darzy się ostanie dziecko. Szósty zeszyt ukaże się jeszcze w tym roku. Opracowanie następnych jest już bardzo zaawansowane, szósty będzie na pewno o prawobrzeżu. Muszę powiedzieć, że o Kliczu, Chorzelinie, Kazimierzowie, Ognicy, Przytorze, Warszowie materiałów nie ma zbyt wiele, a są to niesłychanie ciekawe miejsca z punktu widzenia historyka. I takich opracowań nie ma w ogóle. Może jest coś więcej o Karsiborze. Muszę powiedzieć, że ich opracowywanie jest niesłychanie frapujące. Przecież każde ze starych domostw ma swoje ciekawe historie.

W.n.: Odbywa Pan sporo spotkań autorskich, wygłasza Pan gawędy o naszym mieście...

J.P.: Moi słuchacze to przede wszystkim ludzie średniego pokolenia, którzy zdarza się, że do posiadanych przeze mnie wiadomości coś ciekawego dodają. Bardzo fajni są młodzi słuchacze, ze swoim świeżym spojrzeniem, dociekliwością, pomysłami. W internecie napisałem już ze dwieście różnego rodzaju historyjek, co zawdzięczam pewnemu młodemu człowiekowi, który na jednym ze spotkań zadał mi pytanie: dlaczego swoich gawęd nie zamieszczam w internecie. No i zamieściłem.

W.n.: Kiedy był Pan dyrektorem muzeum, to czy nie należało już wówczas sięgnąć po pióro?

J.P.: Wcześniej nie miałem na to czasu z uwagi na pracę zawodową. Bo jeśli właściwie traktuje się to, co chce się coś robić, to trzeba temu poświęcić wiele czasu. Przez trzydzieści lat dyrektorowałem muzeum, a to była duża odpowiedzialność.

W.n.: Jest Pan członkiem Stowarzyszenia Archiwistów Polskich

J.P.: Jestem członkiem założycielem Polskiego Stowarzyszenia Archiwistów oddziału w Szczecinie. Było to w 1964 roku. Na samym początku było nas dziesięcioro. Ale to już historia.

Wysłuchała: ulga

Agatowska jednogłośnie przewodniczącą powiatowego SLD

Agatowska jednogłośnie przewodniczącą powiatowego SLD

W sobotę 24 marca w Centrum Edukacji Zawodowej i Turystyki przy ul. Gdyńskiej 26 odbył się V Zjazd Miejski Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Zgromadził on 68 delegatów. W trakcie kilkugodzinnych obrad podsumowano minioną czteroletnią kadencję powiatowych władz SLD. Delegaci wysłuchali złożonego sprawozdania i dyskutowali o stanie partii i jej przyszłości. Wybrano również nowe władze partii na następne 4. lata. Ponownie, tym razem jednogłośnie na przewodniczącą SLD w powiecie wybrano Joannę Agatowską.

Podczas zjazdu wybrano16-osobową Radę Miejską SLD, 3-osobową Komisję Rewizyjną i 17. delegatów na V Zjazd Wojewódzki SLD. Wybrano także sekretarza SLD, którym został Andrzej Grzechowski. Na początku kwietnia z grona 16-osobowej Rady Miejskiej wybranych zostanie jeszcze 5 osób, które wraz z przewodniczącą i sekretarzem utworzą 7-osobowy Zarząd Powiatowy SLD. Do zarządu wybrani zostaną jeszcze dwaj wiceprzewodniczący, skarbnik i dwóch członków.

"Cesarskie Ogrody" tuż przed otwarciem

„Cesarskie Ogrody” tuż przed otwarciem

Historia budynku przy ul. Wyspiańskiego 34 a rozpoczęła się w 1912 roku, kiedy to władze niemieckie zadecydowały o budowie nowego szpitala w Świnoujściu na około 70 łóżek. Jednak powstał on nie od razu. Przeszkodził temu wybuch I wojny światowej. Powolnie prowadzone prace zakończyły się w 1919 r. Po zakończeniu II wojny światowej w 1945 r. szpital objęli we władanie Rosjanie. Polskie władze przejęły obiekt dopiero z początkiem listopada 1992 r. Były różne pomysły na jego zagospodarowanie, między innymi stworzenie tam szpitala miejskiego. Przez długi czas nie było też chętnego na kupno obiektów. Wreszcie kupili go lokalni inwestorzy z zamiarem stworzenia w tym miejscu hotelu.

Prace związane z przebudową poradzieckich budynków szpitalnych zbliżają się ku końcowi. Właściciele stworzyli na ich bazie nowoczesny hotel „Cesarskie Ogrody”. Główny budynek został pieczołowicie odrestaurowany pod opieką konserwatora zabytków. Oprócz pokoi hotelowych znajduje się tam basen i jacuzzi, a także tradycyjna sauna i sauna na podczerwień. Można będzie się tam też relaksować w grocie solnej, której ściany zbudowane są z naturalnych brył solnych. W hotelu znajduje się też restauracja oraz sala konferencyjna mogąca pomieścić 40 gości.

- Praktycznie przebudowa obiektów została zakończona. Do pełnego zakończenia pozostała jeszcze renowacja klinkieru na cokole budynku. W tej chwili prowadzimy też prace związane z renowacją głównej bramy wjazdowej do hotelu od strony ul. Wyspiańskiego. Prowadzone są prace przy stróżówce i trwa zagospodarowywanie parku wokół budynku hotelowego. Wykonujemy wiosenne nasadzenia, które będą kontynuowane jesienią, bo nie wszystkie można zrobić wiosną. W parku powstanie też taras, ustawione zostaną ławki. Prace przy renowacji parku potrwają do czerwca. Pomimo, iż w hotelu jest już kilku gości, oficjalne jego otwarcie przewidujemy na przełomie maja i czerwca – mówi Włodzimierz Garboś jeden z właścicieli hotelu i jednocześnie prowadzący inwestycję.

Tak, więc kolejne miejsce na mapie Świnoujścia zostało odrestaurowane. Do tego, że miastu przybył kolejny obiekt hotelowy przyczynili się mieszkańcy miasta, którzy postanowili zainwestować swoje pieniądze właśnie w swoim mieście.

eska

Historia na pożółkłych kartkach i fotografiach

Najlepszy zakład fotograficzny w Świnoujściu. I najstarszy. Właśnie obchodzi jubileusz 65 – lecia zaistnienia na wyspach.

Historia na pożółkłych kartkach i fotografiach

Mam przed sobą sporo różnego rodzaju dokumentów. Z wyblakłymi już pieczątkami, na pożółkłym papierze. Większość pisana i wypełniana odręcznie. Na jednym z nich czytam godny życiorys człowieka, którego czas umiejscowił w bardzo wojennych latach.

Czesław Podhorodecki – bo o nim mowa - od 3 maja 1944 roku w mundurze żołnierza przebył cały szlak bojowy I Armii Wojska Polskiego aż do Berlina. 7 marca 1947 roku już jako cywil i osadnik wojskowy razem z bratem Kazimierzem – także osadnikiem – przyjechali do Świnoujścia. Tu postanowili spełnić swoje pasje. W budynku własnoręcznie odgruzowanym założyli pierwszy w mieście po wojnie zakład fotograficzny”Foto – Reflex”, który w tym samym miejscu i o tej samej nazwie jest do dzisiaj, a właściwie prawie takiej samej, bo wzbogaconej o „Video”. FOTO – VIDEO – REFLEX. W pierwszych latach była nawet filia firmy w Międyzdrojach.

W tamtych latach pan Czesław razem z bratem fotografowali wszystko. Ludzi, którzy odnajdywali się po wojennej zawierusze, żołnierzy radzieckich stacjonujących w mieście, prywatne zakłady rzemieślnicze, sklepy, wykonywali dokumentację fotograficzną nowych zakładów pracy, prace polowe rolników osiadłych na wyspach Wolin, Karsibór, rejestrowali śluby, chrzciny, pogrzeby...

Nieco później

Brat Kazimierz przeprowadził się do Grudziądza, gdzie założył także zakład fotograficzny... „Foto – Reflex”. Pan Czesław założył rodzinę, a jego małżonka – Stanisława w sposób znaczący przyczyniła się do rozwoju firmy. Oboje zdali egzaminy czeladnicze i mistrzowskie (1950 i 1955). W zakładzie kształcili uczniów. Jedna z ich uczennic pracuje w tym zakładzie fotograficznym od czasu szkoły do teraz, a jest nią znana przez wielu (i przez wielu traktowana jako członek rodziny) pani Jadwiga Kalkusińska (zwana „rodzinnie” panią Jagódką).

Pan Czesław sporo czasu poświęcił na prace społeczne. Był przez dwie kadencje radnym, przez trzy kadencje ławnikiem w sądzie, był także podstarszym w cechu rzemiosł, członkiem Stronnictwa Demokratycznego. Za swoją działalność społeczną otrzymał odznakę Zasłużonego rzemieślnika, odznakę Gryfa Pomorskiego i Srebrny Krzyż Zasługi. Niestety W 1984 Pan Czesław odszedł na wieczny spoczynek, a stery w zakładzie przejęła jego małżonka – pani Stanisława. Firma stawała się coraz bardziej rodzinna. Syn – Henryk terminował w firmie już od 1976 roku.

Współcześnie

Henryk po powrocie z wojska, a po wyjeździe z kraju pani Stanisławy, zaistniał w firmie jako jej szef. Ale już nie sam, bo z małżonką Ewą. To właśnie dzięki jej staraniom firma rozrosła się lokalowo (i nie tylko). Zakład obecnie zajmuje powierzchnię ponad 120 m2, właśnie dzięki Ewie. Dowodem na to, że ten rodziny zakład fotograficzny jest nie tylko znany I lubiany przez mieszkańców, ale także na to, że cieszy się powszechnym uznaniem jest fakt, że pan Henryk pełnił funkcję wiceprezesa Stowarzyszenia Handlowców w Świnoujściu, a w latach 1994 – 1998 był radnym Rady Miasta II kadencji samorządowej. Ich syn – Igor – studiując fotografikę napisał o tej wielopokoleniowej firmie pracę licencjacką, a studia ukończył w Wyższej Szkole Promocji. Pracuje w Warszawie, ale każdą wolną chwilę spędza w rodzinnym zakładzie fotograficznym. Zakład obecnie jest całkowicie skomputeryzowany i jak mówi pan Henryk – jakikolwiek to by nie był nośnik zrobię zdjęcie z wszystkiego.

I jeszcze jedno. Wiele wydarzeń utrwalają „dla potomnych” absolutnie społecznie. I dlatego zasłużenie otrzymali wielokrotnie tytuł MECENASA KULTURY przyznany przez Towarzystwo Przyjaciół Świnoujścia.

I jak napisał przed laty jeden ze szczecińskich dziennikarzy na łamach tygodnika „Jantar”: (…) Nie ma lepszego chwytu reklamowego niż informacja o długowieczności firmy. To budzi zaufanie klientów. W decyzji państwa Podhorodeckich podania do publicznej wiadomości roku założenia firmy (1947 – dop. red.), kryje się coś więcej niż tylko dobry pomysł. Reklama świnoujskiego zakładu „FOTO – VIDEO - REFLEX” ma wagę symbolu. Symbolu nieodwracalności procesu dziejowego, jaki dokonuje się także na naszych oczach.”

tekst: ulga, foto arch. rodzinne

Spotkanie autorskie z Agnieszką Tyszką

„Z humorem o trudnych tematach”

Spotkanie autorskie z Agnieszką Tyszką

(Międzyzdroje) Kolejną autorką książek, której spotkanie odbyło się 22 marca w międzyzdrojskiej Bibliotece, była Agnieszka Tyszka. Pisarka przyjechała nad morze spotkać się z młodzieżą ze Szkoły Podstawowej Nr 1 i z Gimnazjum Nr 1 w Międzyzdrojach. Pani Agnieszka, podczas spotkania, opowiadała o swoich książkach, między innymi o trylogii („M jak dżem”, „Kawa dla kota”, „Miłość bez konserwantów”) , której główną bohaterką jest Nela. Autorka porusza w tych książkach wiele trudnych tematów, z którymi młodzież boryka się w życiu codziennym: brak tolerancji, samotność, nieumiejętność radzenia sobie z problemami, brak zainteresowania ze strony rodziców, brak empatii, rozwód rodziców…

Pani Agnieszka podkreślała, że opowiada w swoich powieściach o trudnych sprawach, ale stara się to robić w sposób zabawny - „Czasem trzeba jakiś problem wyśmiać, by wydał nam się łatwiejszy do rozwiązania”. Wszystkie książki naszego gościa kończą się optymistycznie, także pani Agnieszka polecała je jako antidotum na chandrę i zły nastrój. Uczniowie chętnie brali udział w rozmowie, otwarcie wyrażali swoje poglądy i dzielili się swoimi spostrzeżeniami. Kilkoro uczniów przyznało się, że pisze tradycyjne listy, pamiętniki, co niektórzy prowadzą blogga. Pisarka namawiała również młodzież do prowadzenia gazetki szkolnej, tak jak uczyniły to bohaterki jej książki „Wyciskacz do łez”.

Podczas spotkania w Międzyzdrojach A. Tyszka wspominała swój debiut pisarski, książkę „Róże w garażu” za którą w 2005 roku otrzymała Nagrodę Literacką im. Kornela Makuszyńskiego. Obecnie jest w trakcie pisania kolejnych książek. Trzy z nich ukażą się jeszcze w tym roku: pierwsza posiada wątek rycersko-grunwaldzki i będzie nosić tytuł „Kredens pod Grunwaldem”, druga opowiada o 4 siostrach, a jej roboczy tytuł to „Cztery pancerne i pies” i kolejna „Zosia z ulicy Kociej” ma być przepięknie ilustrowana. Zapytana przez uczniów o inspiracje do pisania odpowiadała, że pomysłów do książek dostarczają jej sny, życie i 3 córki. Gdy nie ma weny biega, czyta książki Astrid Lindgren, Margaret Atwood, słucha muzyki hiszpańskiej i gotuje. Autorka „Czego uszy nie widzą” właśnie gotowanie porównuje do pisania, twierdzi, że praca nad książką to nic innego jak przyprawianie potrawy. Młodzież zwróciła uwagę na śmieszne tytuły jej książek. Dla autorki tytuł jest najważniejszy, to on ma przyciągać uwagę czytelnika. A młodzież, dla której książki tworzy to wyrafinowany czytelnik, który nie szczędzi słów krytyki i gdy coś mu się nie podoba od razu daje temu wyraz. Kto chce poznać tajemnicę „kwiatowych smsów”, rozszyfrować porozumiewanie się za pomocą przysłów, czy rozwikłać dziwne zagadki matematyczne zachęcamy do czytania książek Agnieszki Tyszki. Wszystkie bawią i uczą, że dzięki optymizmowi, wsparciu rodziny i przyjaciół da się rozwiązać wszystkie problemy.

Tekst i foto: Bibliotekarze z Międzyzdrojów