W przyszłym roku Litwa

Finałowy koncert 17. Festiwalu

W sobotę 16 października finałowym koncertem w Hali Turbin w Muzeum w Peenemünde zakończył się 17 Uznamski Festiwal Muzyki poświęcony w tym roku Łotwie i Fryderykowi Chopinowi.

W tym ostatnim festiwalowym akordzie, przy jak zwykle całkowicie wypełnionej uczestnikami sali wystąpiły dwie mnłode gwiazdy światowej muzyki – dyrygent Teodor Currentzis i pianista Vestards Šimkus. Rewelacyjnie zagrała zaś podczas tego wielkiego koncertu symfonicznego na zakończenie sezonu muzycznego Meklemburgii – Przedpomorza Przedniego Orkiestra Symfoniczna radia NDR. Artyści wykonali „Cantabile per archi” Pētrerisa Vaskasa, koncert na fortepian i orkiestrę nr 4 G-dur op. 58 Ludwiga van Beethovena oraz Piotra czajkowskiego symfonię nr 6 h-Moll op. 74. Nie obyło się bez bisów po rzęsistych oklaskach na stojąco całej widowni. Popisał się w nich pianista Vestards Šimkus wykonując niezrównaną, trudną technicznie wiązankę melodii, w których dżwięk fortepianu wzbogacony został uzyciem tegoi instrumentu jako swoistej perkusji.

Tegoroczna festiwalowa publiczność zamknęła się liczbą 13 tysiecy osób. Łącznie podczas trzech tygodni odbyło się 41 imprez festiwalowych, z których na 27 był komplet publiczności, a w pozostałych ich uczestnicy w 95% pokrywali liczbę miejsc na salach koncertowych. Tegoroczne koncerty festiwalowe były także transmitowane do Australii, Łotwy, Chorwacji, Korei i USA. Warto wspomnieć, że patronat nad koncertem inauguracyjnym w tym roku miała Kanclerz Niemiec Angela Merkel.

Ten 17. Festiwal przeszedł dopiero co do historii, a już trwają intensywne przygotowania do przyszłorocznej imprezy. 18. Uznamski Festiwal Muzyki będzie poświęcony Litwie.

Tekst i foto: krak

Olimpijczyk po świnoujsku czyli monolog trenera Janusza Walkowiaka

Dobra okazja

Światowy Dzień Ochrony Zwierząt został ustanowiony w 1931 roku podczas konwencji ekologicznej we Florencji, który rozpoczyna Światowy Tydzień Zwierząt. Natomiast w Polsce cały październik jest miesiącem dobroci dla zwierząt.

DOBRA OKAZJA

Dzień czy miesiąc dobroci dla zwierząt jest okazją do zastanowienia się nad tym, jakie obowiązki w ramach obowiązującego prawa powinni spełniać właściciele zwierzaków i jakich zmian w naszym mieście należałoby dokonać, aby poprawić los zwierząt oraz uchronić postronnych ludzi na przykład przed agresywnymi psami.

Już samo nasze prawodawstwo w dziedzinie ochrony zwierząt wymaga wielu zmian, począwszy od kar za znęcanie się nad zwierzętami aż po wprowadzenie obowiązkowej sterylizacji bezdomnych zwierząt.
Innym problem to jest brak systemu kompleksowej rejestracji zwierząt w Polsce. Obecnie (wg opublikowanych danych) nikt w Polsce nie wie, ile my mamy psów – 5, 9, 15 milionów? I chyba najwyższa pora aby to opanować. Podobnie nie do opanowania (na razie) jest sytuacja z hodowlą czworonogów szkolonych do walk. W naszym mieście pokątnie i od czasu do do czasu mówi się o tym, że niektórzy hodują psy tylko do walki. Podobno uważni obserwatorzy nawet wiedzą, kto te psy hoduje, by potem je wywieźć z miasta – przeważnie na zawsze. A jaka jest skala tego problemu w Polsce? Także nie wiadomo. Wiadomo jednak, że on w ogóle istnieje. W ustawie o ochronie praw zwierząt jest przecież zapis, że nie wolno prowadzić walk zwierząt, a tak się dzieje. Psy są hodowane nie tylko do walk, ale też jako worki treningowe dla innych psów. To jest okrutne. To mógł wymyślić tylko człowiek.

Następna sprawa to lista tzw. ras groźnych dotycząca psów, która okazała się bublem, gdyż objęła tylko psy rodowodowe, które i tak podlegają weryfikacji i testom psychotechnicznym Związku Kynologicznego. Szczenięta, które pochodzą z miotu nawet po rodowodowych rodzicach, a nie posiadają metryk czy rodowodów, już w świetle ustawy rasą niebezpieczną nie są. A psy takie, choć uważane za bezrasowce, czy kundle, właściwości charakterologicznych przecież nie tracą. W dodatku, jakże często wiele do życzenia pozostawia postawa samych właścicieli, z upodobaniem na przykład szczujących przechodniów.

Przepis mówiący, że na terenie każdej gminy powinno powstać schronisko dla bezdomnych zwierząt, to za mało. Proponowane przez środowiska zajmujące się ochroną zwierząt podwyższenie kar za znęcanie się nad zwierzakami też z pewnością sytuacji nie poprawi. Potrzebna niewątpliwie jest edukacja dzieci i młodzieży, żeby już od najmłodszych lat miały świadomość, że pies czy kot to żywe stworzenie, które odczuwa ból i cierpi. Czy w Świnoujściu taka edukacja jest prowadzona? Owszem. Tylko w niektórych placówkach oświatowych i to sporadycznie albo, jak kto woli okazjonalnie, co zwykle ogranicza się do jednej jakiejś wizyty w schronisku z karmą dla zwierząt.

Czy taka edukacja jest prowadzona przez świnoujskie schronisko? Wiadomo, że nie. Jednak próbowaliśmy się połączyć telefonicznie z prowadzącymi świnoujski przybytek, niestety, w słuchawce słyszeliśmy : „abonent zajęty” albo telefon jest przekierowany i nikt go nie odbiera.

A może by tak spróbować nauczyć mieszkańców Świnoujścia, że są jakieś otwarte dni schroniska, wszak nie stanowi to zagrożenia dla zwierząt. To nasza pierwsza propozycja. Mamy ich więcej, podobnie jak i spostrzeżeń dotyczących działalności wyspiarskich towarzystw różnej materii w temacie „ochrona środowiska” albo „ochrona przyrody”.

Napiszemy więc o tym w następnym naszym wydaniu, a także o innych sposobach na pomaganie (lub nie) zwierzętom. Przecież zwierzęta to nie tylko czworonogi. To także koty, konie, owce, ptaki domowe i te dzikie, więc o nich także będzie.

sęk

Moje dziecko w niemieckiej szkole

Po otwarciu granicy z Niemcami narodził się w Świnoujściu pomysł współpracy pomiędzy przedszkolami i szkołami pomiędzy polskojęzyczną częścią wyspy a niemieckojęzyczna. Tego rodzaju kontakty miały ułatwić dzieciom poznawanie języka sąsiadów. Miały uświadomić, że poza językiem tak naprawdę nic nas nie dzieli. Jednym z pomysłodawców tej idei był polonista z wykształcenia, dziennikarz Michał Barkas. To on poświęcił wiele czasu aby przetrzeć ścieżki dla takich kontaktów. Teraz obaj jego synowie uczęszczają do placówek oświatowych w Ahlbecku. Jeden do trzeciej klasy szkoły podstawowej, drugi do przedszkola.

Wyspiarz niebieski: Dlaczego posłał Pan syna do niemieckiego przedszkola?

Michał Barkas: Zadecydował o tym przypadek. Kiedy mój starszy syn miał trzy lata poszedłem z nim na plac zabaw w Ahlbecku. Na tym placu, bawiąc się z niemieckimi kolegą i nie rozumiejąc go, mój syn zapytał, o co chodzi. Tłumaczyłem, że są różne języki, a chłopiec mówi w innym języku i dlatego nie może go zrozumieć. Małe dzieci tego nie rozumieją. Świadomość różnicy językowej pojawia się gdzieś w wieku 4-5 lat. Mimo różnicy językowej zabawa się nie skończyła. Chłopcy bawili się ze sobą kopiąc doły. Odkryłem wówczas coś, co psychologowie dziecięcy doskonale znają, że to tylko dorośli są uzależnieni od komunikacji werbalnej. Dzieci korzystają z dwóch kanałów komunikacyjnych. Jeżeli jeden nie działa przerzucają się na drugi. Ten kanał komunikacyjny wspólnej zabawy u dzieci kapitalnie funkcjonuje. W nieskrępowany sposób obywają się bez języka. Wtedy przyszedł mi do głowy taki pomysł, że jeżeli to tak dobrze działa, to wystarczy dzieci wymieszać w przedszkolu i nic więcej nie musimy robić. Założeniem było żeby w przedszkolach stworzyć grupy polsko-niemieckie, gdzie od swoich rówieśników będą uczyć się obcego języka.

W.n.: Czy był problem ze stworzeniem takiego systemu przedszkolnego?

M.B.: W praktyce okazało się to bardzo skomplikowane. Realizacja tego pomysłu natrafiła na różne komplikacje biurokratyczno-finansowe. Ja poświęciłem na załatwianie tych spraw kawał życia. To nie zadziałało automatycznie. Wymagało to wiele organizacyjnego zapału, społecznej pracy.

W.n.: Jak duża grupa dzieci polskich uczęszcza w tej chwili do niemieckich przedszkoli? M.B.: To zależy od aktywności rodziców. Teraz ta aktywność w mojej ocenie nie jest zbyt duża. Zależy to też od tego ile dzieci małe przedszkola w Ahlbecku mogą przyjąć. Są takie roczniki, że nie mogą przyjąć żadnego dodatkowego dziecka ze Świnoujścia. W pierwszej kolejności muszą zabezpieczyć miejsca dla swoich dzieci. W tej chwili w tym przedszkolu, z którym ja współpracuję, do którego chodzi mój młodszy syn, jest pięcioro dzieci ze Świnoujścia. W tym drugim też są polskie dzieci, ale nie orientuję się ile.

W.n.: A jak to jest ze szkołą, bo starszy Pana syn jest już uczniem trzeciej klasy szkoły w Ahlbecku.

M.B.: Ze szkołą jest trochę łatwiej. Myśmy tutaj przetarli szlak. Jak starszy syn skończył przedszkole, mieliśmy bardzo dużo obaw i rozterek czy oddać go do szkoły niemieckiej. Czy tam podoła. Rozmawiałem między innymi z jego nauczycielką z przedszkola. Ona mnie w zasadzie zaskoczyła stwierdzeniem, że jest pewna, że nie będzie miał problemów w szkole. To, że bawi się z dziećmi i się porozumiewa to wiedziałem. Ale czy to była wystarczająca znajomość języka do nauki w szkole. O to żeby syn mój mógł pójść do niemieckiej szkoły zwróciłem się do gminy. Gmina wówczas zajęła się sprawą rozpatrując mój prywatny wniosek. Przyjęto wówczas zasady, na jakich dzieci ze Świnoujścia mogą być przyjęte do szkoły niemieckiej. Gmina przyjęła w tej sprawie uchwałę. Dzieci muszą być przygotowane językowo, to znaczy przejdą najpierw projekt przedszkola.

W.n.: Starszy Pana syn chodzi już do szkoły niemieckiej trzeci rok i daje sobie radę.

M.B.: Daje sobie kapitalnie radę. Dzieci mają zdolność adaptacji i nauki zdecydowanie szybszą niż dorośli. Jest to często łatwiejsze niż nam dorosłym mogłoby się wydawać. Z powodów ograniczeń językowych nie ma żadnych kłopotów.

W.n: Teraz już Pana chłopcy potrafią językowo oddzielić dom od szkoły.

M.B.: Tak. Ja tak się zaangażowałem w tę sprawę, że nawet jeździłem na konferencje na ten temat nauczania języka. W Europie staje się to modne. Na przykład całe pogranicze francusko - niemieckie jest usiane takimi placówkami, które uczą dzieci poprzez wymieszania środowisk językowych.

W.n.: A co w takim razie z językiem ojczystym?

M.B.: Niemcy z Francuzami już długo realizują te projekty. Tam przebadano ten problem i wyszedł zaskakujący wynik testów językowych, robionych z języka ojczystego. Te dzieciaki wypadły o 10 % lepiej niż rówieśnicy ze szkół w danym kraju, pomimo iż mniej czasu spędzają we własnym środowisku językowym. Wytłumaczenie było takie, że jeżeli dzieci we wczesnym wieku rozpoczną naukę języka obcego, to każdego następnego języka jest się im łatwiej nauczyć.

W.n.: Co będzie u Pana dzieci z nauką takich przedmiotów jak j. polski, historią Polski, literaturą.

M.B.: To jest nasz problem, który dopiero przyjdzie. Na razie mamy problem z ortografią j. polskiego, bo w szkole syn uczy się ortografii niemieckiej. My w domu musieliśmy przejąć funkcję szkoły polskiej, jeśli chodzi o język polski. Im dalej w las tym będzie na pewno trudniej. Na razie funkcjonuje to w miarę bez kłopotów.

Rozmawiała Anna Kamińska-Szpachta

Osądźmy sami

Niewiele osób wie o tym, że wymiar sprawiedliwości w Polsce to nie tylko sformalizowana działalność instytucji państwa – sądów powszechnych, sądów administracyjnych, Sądu Najwyższego, Trybunału Konstytucyjnego, Trybunału Stanu.

Istnieją również sądy zwane sądami polubownymi. Taki sąd jest od pewnego czasu również w Świnoujściu. Jak jest w sądach powszechnych, wiedzą wszyscy. A jak jest w Regionalnym Sądzie Polubownym? Regionalny Sąd Polubowny w Świnoujściu którego jestem Sekretarzem jest sądem niepaństwowym, powołanym w myśl art. 177 Konstytucji RP i działa zgodnie z art. 1154 do 1217 Ustawy-Kodeks Postępowania Cywilnego.

Faktem powszechnie znanym jest, że wymiar sprawiedliwości (ten powszechny) jest niewydolny (nierychliwy) i kosztowny. Z tego między innymi powodu osoby fizyczne i firmy rezygnują z dochodzenia swoich praw a wiele sporów majątkowych, niepodzielonych majątków spadkowych, majątków „porozwodowych”, sporów o alimenty, ze stosunku pracy, pozostają latami nie rozstrzygnięte.

Natomiast rozstrzygnięcie sprawy przez Regionalny Sąd Polubowny (w postępowaniu mediacyjnym lub arbitrażowym) jest zdecydowanie szybsze i tańsze, a wyrok tu zapadły lub ugoda przed nim zawarta mają moc prawną na równi z wyrokiem sądu państwowego, lub ugodą przed takim sądem zawartą. Każdy z nas przed wniesieniem sprawy do sądu państwowego powinien zadać prawnikowi pytanie „ o analizę ryzyka procesowego”, a więc o to, by oszacował szanse wygrania procesu - to po pierwsze. Po drugie, zadać sobie pytanie: co zrobię, jeśli wygram w sądzie państwowym, po dwóch/trzech latach trwania procesu? Czy przeciwnik będzie jeszcze wypłacalny, czy w ogóle będzie na rynku, jednocześnie czy w tym czasie nie stracę kontrahentów, dostawców lub odbiorców, a przy okazji dobrej opinii, renomy, prowadząc spór sądowy, tracąc czas. Czy nie lepiej zapytać mediatora w RSP o te problemy. W sądzie państwowym odpowiedzi na takie pytania nie otrzymamy.

Znaczenie sądownictwa polubownego stale rośnie a wciąż zwiększającej się popularności należy upatrywać w kilku okolicznościach. Po pierwsze - w intensyfikacji stosunków gospodarczych, co bezpośrednio przyczyniło się do istotnego wzrostu ilości sporów. Po drugie – w przeciążeniu sądów powszechnych ilością spraw, które spowodowało ich niewydolność, przy czym nie obojętne tu są kwestie przestrzegania prze sądy państwowe prawem określonych procedur.

Coraz częściej doceniamy zalety postępowania przed sądami polubownymi, jak:

• szybkość postępowania (postępowanie jest jednoinstancyjne – nie ma odwołania do drugiej instancji bądź sądu powszechnego);

• pewność co do składu orzekającego (to my - srony - wybieramy sędziego arbitra z listy arbitrów prowadzonej przez sąd polubowny bądź wskazujemy inną osobę);

• poufność (sędziowie sądu polubownego zwolnieni są z obowiązku informowania np. organów ścigania o popełnionych przestępstwach, o których dowiedzieli się przy okazji toczącego się przed nimi sporu, nie mogą być na ten temat przesłuchiwani) ;

• możliwość wyboru prawa ( wyrokowanie przez sąd polubowny odbywa się nie tylko na podstawie norm obowiązującego prawa, ale na życzenie stron podstawą rozstrzygnięcia mogą być ogólne zasady prawa, zasady słuszności, obyczaju w danym środowisku, dobrej wiary, sprawiedliwości, rozsądku, zrozumienia, szacunku , moralności – w rozumieniu stron i dlatego postępowanie przed sądem polubownym podporządkowane jest zasadzie ogólnej : że strony sporu najlepiej znają swoje potrzeby i dlatego same będą sędziami w swojej sprawie.

Do innych zalet postępowania przed sądami polubownymi należy zaliczyć odformalizowanie (sądy powszechne procedują ściśle według prawem określonych zasad, których naruszenie może być przedmiotem skargi, przedłużając czas procesu) , w sądzie polubownym najczęściej odbywa się to na jednym posiedzeniu, w sposób ustalony przez strony, tu nie ma „wysokiego sądu”, siedzimy przy stole, pijemy kawę, dyskutujemy nad sporem, wymieniamy poglądy). Postępowanie, a nawet sam zapis na sąd polubowny rozpoczyna się od informacji o szansach procesu, o prawie obowiązującym. Brak publiczności na sali to gwarancja poufności ale i swobody w wyrażaniu poglądów i opinii. Sędziami są osoby o odpowiednim przygotowaniu i doświadczeniu zawodowym. Tu brak jest ławników „ z łapanki” lub przyzwolenia politycznego. Sądzenie w sądzie polubownym odbywa się dyskusji, wymianie poglądów, a zwłaszcza w szukaniu kompromisowych rozwiązań. Zatem rozstrzygnięcia są zrozumiałe, bez zbędnej retoryki języka prawniczego.

W zakończeniu tej części, zapytacie Państwo: jakie sprawy można wnieść do sądu polubownego ?

„Sąd polubowny jest sądem, który może rozstrzygać wszelkie sprawy wynikające ze stosunku cywilno-prawnego, sprawy o charakterze majątkowym oraz sprawy , w których możliwe jest rozstrzygnięcie w formie zawartej ugody. Jest to ogromny wachlarz spraw. Począwszy od sporów wynikających z prowadzonej działalności gospodarczej, umów najmu czy dzierżawy, w tym również tych zawieranych z Urzędem miasta, o zapłatę, ale także sprawy związane z odszkodowaniami za szkody, sprawy o wysokość alimentów, sprawy o podział majątku spadkowego czy majątku wspólnego małżonków (intercyza), sprawy o wypłatę należnego wynagrodzenia i inne.

Sąd polubowny nie może rozstrzygać spraw konstytuujących stan faktyczny lub prawny jak na przykład o ustalenie ojcostwa, o rozwód między małżonkami oraz spraw, których rozstrzygnięcie przewidziane jest dla innych sądów np. dla nieletnich, sądów wojskowych).

Regionalny Sąd polubowny w Świnoujściu

+48 91 321 2000

Marek Tadeusz Słaby

Solarisy kilka dni po rozruchu

Nowe autobusy, tak długo wyczekiwane w Świnoujściu stały się rzeczywistością. Na miasto wyjechało 8 autobusów zakupionych za pieniądze unijne i 2 za pieniądze Spółki Komunikacja Autobusowa i Urzędu Miasta. O to czy autobusy sprawdzają się na świnoujskich ulicach, i czy nie ma z nimi problemu zapytaliśmy dyrektora spółki Kazimierza Reimusa.

- Kierowcy bardzo sobie chwalą nowe autobusy. Mają one bardzo dobry skręt. Tutaj nie ma żadnych problemów. Ponieważ samochody te są niskopodłogowe kierowcy muszą uważać w niektórych miejscach, żeby nie zahaczyć o wysokie krawężniki. Cały czas pieczę nad autobusami sprawuje serwis fabryczny. Są to informatycy, którzy niektóre rzeczy usprawniają. Nie dotyczy to samej jazdy autobusów. Chodzi tu o szeroko rozumianą informację dla pasażerów. Nie na wszystkich liniach były dobre komunikaty o przystankach. Producent ma trzy tygodnie na dostrojenie komputerów. Nie miałem natomiast od kierowców sygnałów np. w sprawie hamulców, otwierania i zamykania drzwi – z zadowoleniem informuje Kazimierz Rejmus.

Do spółki docierają natomiast informacje, że wiele kursów autobusy robią bez pasażerów. Ludzie pytają, dlaczego nie zakupiono kilku autobusów mniejszych, czyli10- metrowych.

• Zawsze mogłoby być więcej pasażerów. To jednak trzeba obserwować. Ranne kursy są bardziej obłożone, bo młodzież jeździ do szkoły. Tak jest w Przytorze i Karsiborze. Więcej pasażerów jest też w godzinach od 16 do 18, np. jadących na Osiedle Zachodnie. W odwrotnym kierunku do promu może jest ich mniej. Ja patrzę na to pod kątem ilości sprzedanych biletów. Jeśli chodzi o mniejsze autobusy to moi kierowcy mówią o nich, że to są takie zabawki. Zresztą Solarisy 12 metrowe, które my kupiliśmy, są najpopularniejszymi autobusami dla takich miast jak Świnoujście, Kołobrzeg, Piła. Mniejsze autobusy są twardsze, gorzej się prowadzą, nie mają płynności. Rozstrzygnięcie, co do wielkości autobusów nastąpiło w przetargu. Tutaj zadecydowała cena. Była opcja na krótsze autobusy i trochę dłuższe. Okazało się jednak, że dłuższe były tańsze. Jeśli chodzi o paliwo, to pomiędzy tymi krótszymi a dłuższymi to są naprawdę małe różnice – jest zdania dyrektor Kazimierz Reimus.

Dłuższe autobusy jak zauważyliśmy przysparzają kierowcom jednak nieco kłopotów przy skrętach na waskich swinoujskich uliczkach. Takim miejscem jest na przykład skręt autobusu z ul. Szkolnej w ul. Śląską ( z kierunku od ul. Markiewicza). Kilka dni temu kierowca jadący samochodem osobowym ul. Śląską do ul. Szkolnej i inny jadący ul. Szkolną w stronę ul. Markiewicza musieli wycofać swoje auta aby w ul. Śląską mógł skręcić z ul. Szkolnej nowy Solaris, który i tak wjechał przednim kołem na nowo położony tam chodnik. Po iluś tam dziesiątkach wjazdów z chodnika może zostać.

Generalnie jednak nowe autobusy cieszą. Pasażerowie są w większości zadowoleni, choć wielu narzeka na standard, który mógłby być wyższy. Poprawił się komfort jazdy. A to jest dla pasażerów najważniejsze. Czy jednak długo będziemy się cieszyli tym, że w środku jest czysto, nie podrapane, podarte? To już zależy od pasażerów. W tym względzie dobrą stroną nowych autobusów jest to, że są one wewnątrz monitorowane. Tak więc wandali będzie można łatwiej złapać. Oby było ich jak najmniej.

Warto dodać, że po pojawieniu się nowych autobusów na kilka dni zamieściliśmy na ich temat sondę internetową na naszym portalu www.wyspiarzniebieski.pl Pytaliśmy internautów - Jak oceniasz nowe świnoujskie autobusy komunikacji miejskiej? . Oto wyniki sondy. Na odpowiedź rewelacyjne zagłosowało 8 % respondentów. Za odpowiednie uznało je 9 % głosujących. Odpowiedź zbyt niski standard zaznaczyło 81 % oddających swój głos. Nie miało zdania na ten temat 1% głosujących.

eska