To się nigdy nie skończy?!

7 kwietnia br. w Sądzie Rejonowym w Świnoujściu odbyła się pierwsza rozprawa z powództwa mieszkańców ul. Hołdu Pruskiego przeciwko rodzinie K. o eksmisję. Chodzi tu o ogromną uciążliwość tej wielodzietnej rodziny względem pozostałych lokatorów, z której już trzech członków (synowie wolińskiej pełnomocnik Małgorzaty Kruszniak) otrzymało prawomocne wyroki eksmisji. Zastraszanie lokatorów, groźby karalne, demolowanie części wspólnej budynku, niezliczone interwencje policji na wezwania mieszkańców, nadużywanie alkoholu i używek – to najogólniej rzecz biorąc zarzuty wobec rodziny K.

Powodowie podtrzymali w całości treść pozwu uzupełniając je:

(...) W dalszym ciągu są wyzwiska. Wracając do domu dzwonię po jakiegoś sąsiada, bo sama boję się wchodzić. Klatka jest demolowana, przyjeżdża policja. To się nigdy nie skończy, póki będą oni tam mieszkać!”.

(...) Jesteśmy nadal wyzywani. Ja muszę się zwalniać z pracy, żeby córka mogła iść do szkoły”.

(...) Wyzwiska, odgrażania się są w dalszym ciągu. Musiałem z podwórka zabrać samochód, bo co chwilę niszczono mi drobne akcesoria w samochodzie. Mieszkam tutaj od 1951 roku, ale takich sąsiadów jeszcze nie miałem”.

(...) W dalszym ciągu są wyzwiska, demolowanie klatki schodowej, jest pijaństwo. Pozwani otrzymali mieszkanie w dobrym stanie, a teraz nadaje się do remontu”.

Każda wypowiedź powodów była komentowana w chamski wręcz sposób przez Izabelę G. - córkę M. Kruszniak, co utrudniało prowadzenie sprawy przez sędziego, który ukarał ją pięciokrotnie karą pieniężną łącznie w wysokości 6,5 tys zł (kolejno): 500, 1000, 1000, 2000, 2000 złotych, a kiedy to nie pomogło nakazał Izabeli G. opuszczenie sali rozpraw.

Za pieniądze podatników

Rozdano kilkaset paczek

„Gabinet Huszczy” - tak niektórzy określają budyneczek po dawnej pralni chemicznej, przy ul. Piastowskiej, gdzie od wielu lat zainstalował się Stanisław Huszcza. Miejsce to określane jest także jako siedziba związku, tyle tylko, że nie wiadomo z nazwy którego, bo Huszcza co jakiś czas zmienia „przynależność”, czyli stosuje różne pieczątki..

W tym właśnie miejscu zastępca prezydenta Leon R. Kowalski w towarzystwie radnego Huszczy i jego prawej ręki, wolińskiej pełnomocnik Małgorzaty Kruszniak rozdawał w sobotę paczki ubogim mieszkańcom Miasta.

Paczki, w ilości 200 sporządzono z produktów zakupionych przez Miasto na kwotę 7 tys. Złotych. Pozostałe 100 i te które zostały rozwożono w niedzielę. Odbierającym paczki kazano pokwitować, co dotąd się nie zdarzało. Natomiast L. Kowalski zapraszał fotoreporterów i kamerzystów do robienia zdjęć - „żeby później nie było gadania, że coś jest nie tak”.

Przed „akcją” o „akcję” zapytaliśmy panią naczelnik Wydziału Zdrowia i Opieki Społecznej Gabrielę Flis – Niśkiewicz, która powiedziała: - Zakupiliśmy podstawowe produkty żywnościowe czyli m.in. makaron, ryż, mąkę, takie produkty, z których można coś ugotować. Paczki te rozdawane będą na Piastowskiej. Czy według jakiejś listy – nie wiem, ale będą zbierane pokwitowania odbioru paczek.

I tak było. Odbiór paczek w siedzibie radnego Huszczy był kwitowany. Było tak po raz pierwszy w historii rozdawnictwa. Rozdawnictwa też jakby zróżnicowanego. Okazuje się bowiem, że „stałe wojsko wyborcze” Huszczy (uczestnicy, którzy robią gniewny tłum w różnego rodzaju protestach organizowanych przez Huszczę) paczki otrzymuje i już, natomiast cała reszta ubogich otrzymuje „dary”, za który musi zapłacić 2 złote (patrz foto jednej z karteczek na podstawie których po opłaceniu podanej kwoty wręczana jest paczka)!

Finał V edycji

Rewia talentów z GP2

8 kwietnia w sali teatralnej MDK uczniowie Gimnazjum Publicznego nr 2 zaprezentowali swoje talenty. Oczywiście artystyczne. A było co i oglądać i oklaskiwać. Przedstawiono różne formy sceniczne: teatr, taniec, śpiew, grę na różnych instrumentach, wystąpiły zespoły instrumentalno - wokalne, kabaret (część laureatów na zdjęciuy zbiorowym). Występy oceniało trzyosobowe jury w składzie: Elżbieta Post, Robert Samitowski i Beata Tysowska.

A oto wyniki zmagań artystycznych w poszczególnych kategoriach.

Śpiew - soliści – I miejsce Marcelina Piasecka, II miejsca Dorota Naklicka i Ola Szyszko, III miejsce Aleksandra Jon i Patrycja Procel. Duety – I miejsce Olga Brzezińska i Miłosz Brzeziński, II – Marcelina Piasecka i Aleksandra Szyszko.

Gra na instrumencie: I miejsce Anna Kozłowska, miejsca drugie: Jakub Kieryk i Grzegorz Ślęczka oraz Kacper Baranowski (na zdjęciu z akordeonem) i Wiktor Łuksza

Taniec: I miejsce zespół ISLAND JUMPERS, dwa drugie miejsca zespoły LADIES i DIES IRAE, III miejsce zespół BAKE ROLLS.

Zespoły: I miejsce PATOLOGIA, II miejsca dwa zespoły ANIA i PRZYJACIELE oraz THE SATURDAY.

Małe formy teatralne: dwa pierwsze miejsca przyznano kabaretowi „Paranienormalni” i szkolnemu teatrowi „Diadascalia”.

Plastyka: nagrodzona została Agnieszka RUTKOWSKA, której wystawa jest wyeksponowana w szkole.

Grand Prix otrzymał duet instrumentalny: NATAN KOSĘTKA i MIŁOSZ BRZEZIŃSKI (na zdjęciu grupowym w środku)

Nauki ścisłe domeną dziewcząt

W katowickim Pałacu Młodzieży odbył się kilka dni temu finał ogólnopolskiego konkursu dla młodzieży, którego tematem była fizyka i ekologia. Do konkursu zgłosiła się szóstka uczniów Liceum Ogólnokształcącego z Oddziałami Integracyjnymi im. Mieszka I. Do finału zakwalifikowały się cztery uczennice.

- Konkurs organizowany był przez Pałac Młodzieży przy współpracy z Uniwersytetem Śląskim, Politechniką w Gliwicach, holdingami węglowym, urzędem marszałkowskim i tamtejszym urzędem miasta. Oprócz spraw organizacyjnych, powołania komisji konkursowych, te organizacje wspomogły przedsięwzięcie finansowo – mówi Ewa Pater, nauczycielka fizyki, przygotowująca uczniów do konkursu.

Wśród laureatów konkursu znalazły się Paulina Zalewska, Agata Biernacka. Agnieszka Ciurysek, Agnieszka Banczerowska zostały wyróżnione za swoją pracę. Paulina i Agata w nagrodę dostały płaskie monitory do komputerów. Natomiast obie Agnieszki w nagrodę otrzymały MP4.

Paulina i Agata prowadziły badania na temat zagrożenia hałasem. Pozostałe dwie uczennice pracowały nad zagadnieniem dotyczącym wpływu światła słonecznego na luminescencję ziaren piasku (świecenie piasku).

- Nasze badania hałasu w Świnoujściu wykazały, że przekracza on dopuszczalne normy od kilku do kilkunastu decybeli. W porze dziennej normą jest 60 decybeli, a w nocy 50. Wszystkie punkty pomiarowe były w obrębie ulic Witosa, Matejki i 11 Listopada - mówi Paulina Zalewska.

Wstydzą się sprzątać?

Dyskretne pakiety

(MIĘDZYZDROJE). Stacja „Psi Pakiet” to kolejny sposób na zachęcenie właścicieli psów do sprzątania po swoich ulubieńcach podczas spacerów. Na początek ustawiono na terenie miasta dziesięć tych charakterystycznych koszy z workami.

Psi „problem” dotyczy niemal każdego chodnika, czy skweru. Upstrzone ulice są pułapką dla przechodniów i zmorą dla dbających o czystość miasta. Nie jest problemem brak możliwości usunięcia psich odchodów przez właściciela, lecz bardziej bezmyślność, lenistwo, czy po prostu wstyd.

Za zignorowanie psiej kupy pozostawionej w trakcie spaceru straż miejska ma prawo ukarać właściciela zwierzęcia mandatem - jednak najpierw musiałaby stać się świadkiem takiego zdarzenia. Po fakcie trudno udowodnić kto i kiedy pozostawił „niespodziankę”.

Miasto próbuje rozwiązać ten problem. Stacje „psi pakiet” mają nie tylko umożliwić sprawne uprzątnięcie psich odchodów, ale także monitować i przypominać, że problem istnieje. Na początek miasto zakupiło 10 stacji z pakietami. Ich obsługą zajmie się gminny Zakład Ochrony Środowiska. Całość kosztowała gminę 18 tys. złotych.

- To forma pilotażowa. Jeśli system się sprawdzi i do pojemników rzeczywiście będą trafiały wyłącznie psie odchody, to zakupimy kolejne stacje z koszami i dystrybutorami woreczków „psi pakiet” - zapowiada Henryk Nogala, sekretarz miasta.

Żeglugowe warsztaty

Budynek warsztatów Żeglugi Świnoujskiej mieści się na skrzyżowaniu ulicy Rogozińskiego z Wybrzeżem Władysława IV. Styl architektoniczny, w jakim go wybudowano, był wymogiem architekta Miasta, a chodziło głównie o to, żeby w tej dzielnicy utrzymać odpowiedni kształt budynku oraz wysokość zabudowy.

-Szkoda tylko, że nie jest wykorzystane poddasze, ale to niestety, w sposób znaczący powiększyłoby koszt budowy, na co nas nie było stać – mówi kierownik działu technicznego Grzegorz Bogdanowicz. - Warsztaty, które zostały wybudowane, były liczone pod konkretną ilość osób, a mianowicie: 2 pracowników magazynowych, 4 portierki, są elektrycy, jest spawacz, stolarz, kilku mechaników, jest tokarz – łącznie z kierownikiem - to 10 osób plus kierowcy. Na warsztatach zgodnie z przepisami jest także odpowiednia ilość miejsc socjalnych. Większość pracowników jest z byłej „Odry” i ze stoczni, np. spawacz pracował na stoczni, stolarz posiada doświadczenie zawodowe łącznie ze stolarstwem artystycznym i szkutnictwem. Wykonują oni drobne, bieżące naprawy, wszelkie mniejsze prace polegające na obróbce, prace spawalnicze, prace stolarskie. W warsztatach nie ma jakiegoś ekstra specjalistycznego sprzętu. Wiertarko – frezarka , wiertarka, szlifierki, stolarnia, spawalnia... Natomiast jeżeli chodzi o samych ludzi, to na statkach robią wszystko łącznie z pracami precyzyjnymi. Chłopaki są na telefon, w każdej chwili. Ludzi się ściąga z domu w razie potrzeby w nocy, niedziele czy święta. Trzeba pamiętać, że jest to osiem promów, na każdym promie kilkadziesiąt urządzeń i nie ma siły, zawsze musi się coś popsuć. Dwa „Bieliki” chodzą, trzeci jest w rezerwie, niech tam coś siądzie, to muszą to zrobić do samego końca. Zawsze musi być prom w rezerwie. Na „Karsiborach” jest więcej roboty , bo to wszystko jest już stare. Warsztaty załatwiają wszelkie małe, bieżące remonty, żeby nie odstawiać jednostek, żeby utrzymać bieżący ruch. Po to są warsztaty, bo tak promy by czekały, trzeba by było ludzi ściągać z zewnątrz, a i nie wiadomo, czy udałoby się ich szybko ściągnąć. Jeśli chodzi o części zamienne, to mamy na stanie podstawowe wyposażenie, takie jak np.: wkłady do chłodnicy, zapasowe pompy, a już np. sprężarki są rozbierane i na warsztacie naprawiane – wylicza G. Bogdanowicz - Obsada jest u nas tak dobrana, że praktycznie ludzie mają pracę na okrągło, bo nie tylko są to promy.

Mój Cohen

Wśród ogółu społeczeństwa, żyje wielu ludzi skromnych, nie rzucających się w oczy. Ludzie ci, na co dzień wykonują swoją, często żmudną pracę. Na pozór niczym się nie wyróżniają. Jednak...mają swoją pasję, która napędza motor codziennego życia. Gdyby się dobrze rozejrzeć wokół z pewnością znajdziemy wielu takich „postrzeleńców”.Takim motorem może być np. badanie historii, budowanie zamków z piasku, obserwacja ptaków, fotografowanie, czy malowanie obrazów. Tym wszystkim zajmują się ludzie zwykli, potrafiący cieszyć się zupełnie czymś innym niż przepychanki polityczne, walka o stołki czy materialne dobra.

Beata Wołoszyn, bo ona jest bohaterka naszej rozmowy, jest świnoujścianką od urodzenia. Jest poetką. Nieważne, jaki ma zawód i jaką pracę wykonuje. Ważne są jej zainteresowania. „Zakochała” się w Leonardzie Cohenie, kanadyjskim poecie, pisarzu, piosenkarzu.

Wyspiarz niebieski: Jak się zaczęła twoja przygoda z Cohenem?

Beata Wołoszyn: Zaczęła się od tego, że znalazłam w zeszytach starszego brata wiersze i piosenki Cohena. Miałam wówczas trzynaście lat. Nie rozumiałam ich treści, bo były pisane w j.angielskim. Spodobały mi się muzycznie, zaśpiewane przez brata. Były to piosenki „Famous Blue Raincoat” i „Hey, that’s no way to say goodbye”. W domu zawsze stała gitara, na której grali moi bracia. Marzyła mi się własna. Ponieważ byłam najmłodszym dzieckiem musiałam czekać. Pierwszym marzeniem była, więc gitara. Jednak potem okazało się, że jeszcze większym jest posiadanie płyt Leonarda Cohena i wiedzy o nim. Chciałam wiedzieć więcej i więcej. W tamtych latach było trudno znaleźć cokolwiek na ten temat. Szukałam ludzi, którzy mogliby mi w tym pomóc. Z czasem założyłam swój zeszyt, gdzie wpisywałam i wklejałam zdobyte informacje. Z biegiem czasu zorientowałam się, że w Polsce jest sporo osób interesujących się Cohenem. Wówczas trudno było się komunikować, nie było internetu, nie było telefonów komórkowych. Najlepszym miejscem, do wymiany informacji było czasopismo „Synkopa”. Tam znalazłam adresy ludzi podobnych do mnie. Wymienialiśmy listownie wiadomości, utwory, czasami jakieś ciekawostki z życia autora. Odbywały się też wówczas wymiany czegoś za coś np. plakatu Rolling Stonsów za notatkę, czy pocztówki z Cohenem. Czasem były to niesamowite wymiany. Nie miały one wartości materialnej. Były natomiast wartością intelektualną, wręcz emocjonalną. Gitary nadal nie miałam swojej, ale tato widząc moje wielkie zainteresowania Cohenem postanowił dać mi zarobione na statku dewizy na kupienie analogowych krążków tego poety. Było to dla mnie ogromne przeżycie. Nie mogłam się doczekać. Oczywiście w Polsce tych płyt nie było. Akurat tak się składało, że brat podróżował z Chórem Politechniki Szczecińskiej za granicę i tam za każdym razem kupował mi wymarzone longi. Mój zbiór stopniowo się powiększał. Adapter był używany dzień w dzień, a nawet w nocy.

Najmniejsza w Świnoujściu

Najmniejszą, z uwagi na liczbę uczniów, dzienną szkołą w Świnoujściu jest obecnie szkoła katolicka przy ul. Wyspiańskiego. W szkole podstawowej i gimnazjum uczy się w tym roku 15 uczniów, w liceum około 40 uczniów. Nie są to jedyne szkoły w tym budynku. Znajdują się tutaj także dwa licea dla dorosłych liczące ponad 100 uczniów. Szkoła powstała w 1994 r. jako Katolickie Liceum Ogólnokształcące im św. Jadwigi królowej.

- Z czasem otworzyliśmy szkołę podstawową i gimnazjum. Dzieci kontynuowały potem naukę w liceum. W tym roku szkoła jest mniej liczna. Mamy końcową klasę szkoły podstawowej i końcową, trzecią klasę gimnazjum i oczywiście liceum ogólnokształcące. Czy nadal będą funkcjonowały te szkoły zależy od naboru uczniów – mówi Elżbieta Wyszyńska dyrektor szkoły.

Licea dla dorosłych funkcjonują w systemie zaocznym. Trzyletnie liceum przyjmuje uczniów po ukończonym gimnazjum. Do dwuletniego liceum ogólnokształcącego można dostać się po ukończeniu szkoły zawodowej.

- Ten rodzaj uzupełniania wykształcenia bardzo się u nas rozwinął. Bywają klasy rewelacyjne, gdzie zbiera się bardzo dobra społeczność. Nauczyciele mówią, że są to klasy gdzie uczy się z przyjemnością. Rozpiętość wiekowa uczniów to 18 – 30 lat. Zapewne świadomość uczniów dorosłych jest znacznie większa niż innych. Wiedzą, po co się uczą - jest zdania dyrektor szkoły.

Ten kombinat oświatowy funkcjonuje przez cały tydzień. Nauka dla dorosłych odbywa się tu również w soboty i niedziele. Jak mówi Elżbieta Wyszyńska całość działań szkolnych opiera się o bardzo porządną naukę, czego dowodem są efektywnie zdawane matury.

Osiemnasta debata

Z udziałem uczniów klas szóstych świnoujskich szkół podstawowych i uczniów, którzy w tym roku szkolnym skończą klasy pierwsze w Gimnazjum Publicznym nr 1, 7 bm. odbyła się (osiemnasta już) debata. Dla przyszłych gimnazjalistów jej tematem była „moja idealna szkoła”, natomiast dla kończących pierwszą klasę gimnazjum: „mój pierwszy rok w gimnazjum”.

Była to znakomita lekcja wychowawcza. W rezultacie okazało się, że oczekiwania szóstoklasistów i spostrzeżenia pierwszoklasistów w wielu punktach były zbieżne. Szczególnie podkreślano to, że szkoła jest bezpieczna, że jest wysoki poziom nauczania, a nauczyciele mili, są konkursy przedmiotowe, olimpiady, debaty, zajęcia pozalekcyjne, wymieniano także rewię talentów.

O szkole, swoim stosunku do niej opowiadali także uczniowie ostatnich klas gimnazjum.

Dla wszystkich wystąpili uczniowie euroklasy z językiem angielskim.