ANNA WESOŁOWSKA – WYSPIARZ ROKU 2008

Po raz czternasty już dokonaliśmy wyboru wyjątkowej osoby mieszkającej na polskich wyspach, która z uwagi na swoje szczególne, powszechnie uznane zasługi i dokonania w 2008 r. była najbardziej godna zdobycia zaszczytnego tytułu "WYSPIARZ ROKU 2008". Tytuł wraz z nagrodą na dzisiejszej (sobota 21 bm.) uroczystości został wręczony ANNIE WESOŁOWSKIEJ, założycielce i wieloletniej prezes Stowarzyszenia Kobiet po Chorobie Piersi “Anna” .

Tego wyboru dokonała 30 stycznia Kapituła Tytułu, jak zwykle złożona z dotychczasowych laureatów tytułu “Wyspiarz Roku” i wcześniej wręczanego tytułu “Człowiek Roku” oraz przedstawiciele dziennikarzy świnoujskich mediów. Annę Wesołowską wybrano z grona dziewięciu zgłoszonych kandydatur . Obok Niej za rok 2008 nominowani do tytułu WYSPIARZ ROKU byli ze Świnoujścia - Daria Jagodzińska , Anna Junak , Marek Niewiarowski, Edyta Tomaszek, Aneta Zdybel i Walerian Zegzdryn oraz Artur Sobolewski z Wolina i Waldemar Witkowski z Międzyzdrojów.

Ów honorowy tytuł '”WYSPIARZ ROKU 2008” otrzymała ANNA WESOŁOWSKA za prowadzenie z niebywałą energią Stowarzyszenia Kobiet po Chorobie Piersi “Anna”, a w szczegóolności za bezgraniczne oddanie w niesieniu pomocy osobnom dotkniętym tą chorobą, dzięki czemu mogą one powrócić do zdrowia psychicznego i fizycznego.

Galę uświetniły trzy wspaniałe torty z PSS Społem, cukierni NOVA i KARPATKI, których krojenie osobiście rozpoczęła laureatka. Po uroczystym wręczeniu tytułu w Jazz Clubie CENTRALA z recitalem poezji śpiewanej wystąpił lekarz z zawodu, szczecinianin Jacek Rudnicki ( z zespołu „Sklep z Ptasimi Piórami”).

Tak uroczystej, 14 już gali “WYSPIARZA ROKU 2008” nie byłoby, gdyby nie pomoc sponsorów. Wśród nich należy wymienić: Społem PSS, prezes Piotr Kłapacz, Ciastkarnia “Karpatka”, Beata i Waldemar Włodarski ul. Grunwaldzka i A. Krajowej, Cukiernia “NOVA” Sebastian Polański ul. Boh. Września, Kwiaciarnia “Róża” Ewa Starachowska, ul. Monte Cassino oraz Jazz Club Centrala i Dariusz Ryżczak . Fundatorami nagród dla Czytelników byli z kolei: Foto Reflex Ewa i Henryk Podhorodeccy, Salon Firmowy PLUS GSM – ARTON GSM, Sekret" Spółka Jawna Wojciech Głowacki, Tomasz Woźniak, “DUET – zabawki” sieć sklepów z zabawkami, Solarium Karaiby, Solarium, Studio Fryzjerskie ORNATIX Agnieszka Łykus, Uzdrowisko Świnoujście S.A i Krzysztof Marek Nowak, Firma "KRIS"

Czy znajdą się środki na wydanie?

Dzieje kresowych żołnierzy AK spisane

PIĘĆ lat żmudnych przygotowań, skrupulatnego zbierania dokumentacji, zdjęć, wycinków prasowych i spisywania relacji i jest - historia szczecińskiego środowiska kresowych żołnierzy Armii Krajowej zamknięta w 600 stronach książki autorstwa Danuty Szyksznian Ossowskiej (na zdjęciu z prezydentem RP podczas ubiegłorocznego 27. zjazdu AK w Międzyzdrojach) przygotowanej do druku. Ta cenna pozycja znajdzie się w księgarniach, gdy tylko znajdą się pieniądze potrzebne na pokrycie kosztów jej wydania. Gmina Międzyzdroje przeznaczyła na ten cel już kwotę 30 tys. złotych. To jednak wciąż mało.

„Jak dopalał się ogień biwaku” to żywa i udokumentowana historia szczecińskiego środowiska kresowych żołnierzy Armii Krajowej oraz żołnierskich zjazdów AK w Międzyzdrojach.

- To opowieść pisana zarówno przez pryzmat osobistych przeżyć jak też wydarzeń znanych z najnowszej historii - mówi autorka opracowania Danuta Szyksznian Ossowska, Honorowy Prezes Koła Kresowych Żołnierzy AK w Szczecinie, organizatorka zjazdów AK, które od kilkunastu lat odbywają się w Międzyzdrojach. - Zawarłam w niej relacje, opowieści, biogramy wielu moich koleżanek i kolegów oraz naszych przyjaciół, którzy zawsze służyli pomocą akowskiemu środowisku. Ogień biwaku naszego środowiska już dogasa. Upływ czasu przerzedził znacznie nasze liczne niegdyś szeregi, warto by pamiętać o historii ludzi, którzy wiele lat temu zmuszeni byli opuścić szczęśliwą krainę swej młodości i na Ziemiach Odzyskanych budowali Polskę – choć nie była to Polska o jaką walczyli.

Jak podkreśla autorka, historia szczecińskiego środowiska kresowych żołnierzy Armii Krajowej to jeden z fundamentów naszej, lokalnej tożsamości. Ta historia to lata heroicznej walki w latach okupacji, następnie wielkiej wędrówki żołnierzy z Kresów na Pomorze Zachodnie i trudnych lat powojennych prześladowań. - To historia naszej pracy i naszego wkładu w budowę nowej „małej ojczyzny”, zapuszczania korzeni tam gdzie rzuciły nas wyroki historii - dodaje Danuta Szyksznian, pseudonim wojenny „Sarenka”.

Bogate opracowanie zawiera między innymi historie szczecińskiego klubu Kresowych Żołnierzy AK, opis współpracy z czternastoma szczecińskimi szkołami, relację ze zjazdów w Międzyzdrojach, historie uczestników zjazdów oraz ich drogi do wolności, wzruszające dzieje cichych bohaterek Matek - Polek, a wszystko to poparte szeroką dokumentacją, zdjęciami i wycinkami prasowymi.

Kłopotliwy zabytek

Stara, samotnie stojąca kamienica przy ul. Chrobrego 21, swoim wyglądem dalece odbiega od czasów swojej świetności z lat 30 ubiegłego wieku. Kiedyś stanowiła prawdopodobnie jedną z kamienic pierzei. Jej sąsiedztwo, zrujnowane w czasie działań ostatniej wojny, dawno zostało rozebrane. Samotnej kamienicy nigdy tak naprawdę nie poddano kapitalnemu remontowi. Dziś stanowi ruderę zagrażającą bezpieczeństwu jej mieszkańców.

Dlaczego sprzedano w kamienicy mieszkanie na własność?

Odpowiedź znają zapewne jego mieszkańcy, a także władze Spółdzielni Mieszkaniowej „Słowianin” zarządzające nieruchomością od marca 1992 r. W tym bowiem czasie Urząd Miasta przekazał „Słowianinowi” aktem notarialnym w wieczystą dzierżawę działki wraz z budynkami położone u zbiegu ul. Chrobrego i ul. Piastowskiej. Jak zapisano w akcie przekazania terenu (...) na przedmiotowych działkach znajdują się budynki mieszkalne i gospodarcze, które są przeznaczone do rozbiórki(...). Spółdzielnia zobowiązuje się do wykwaterowania najemców lokali z budynków przeznaczonych do rozbiórki. Teren przekazano pod zabudowę mieszkalną. Spółdzielnia ubiegała się o ten teren, ponieważ zamierzała tam wybudować nowe osiedle. Zaczątek tej budowy to budynek mieszkalny przy ul. Chrobrego 19, zamieszkiwany przez kilka rodzin.

W grudniu tego samego roku spółdzielnia zmienia zdanie, co do wyburzenia budynku i zgadza się na sprzedaż pierwszego piętra rodzinie, ubiegającej się jednocześnie o przyjęcie w poczet członków spółdzielni.

Budynek zaczyna ciążyć spółdzielni

Zmieniająca się sytuacja w budownictwie spółdzielczym spowodowała, że nie doszło do budowy nowego osiedla. „Słowianin” zdołał zaledwie wybudować jeden z zaplanowanych budynków. Kolejne lata pokazały, że nie ma też funduszy na remont starej kamienicy. Kredyty były tylko na nowe budownictwo. Dlatego w 2000 r. zapadła decyzja o sprzedaży parteru i II piętra budynku. Ogłoszony przetarg nie przyniósł oczekiwanych rezultatów. Nikt nie chciał kupić mieszkań w zniszczonym budynku, mimo tego, że praktycznie wartość budynku jest zerowa. W jego remont kapitalny trzeba by włożyć niemałe pieniądze.

Obdarowujmy, ale z sensem

Ustawa o zbiórkach publicznych daje możliwość organizowania zbiórek publicznych na cele charytatywne. W materiale sprzed dwóch tygodni pisaliśmy obszernie o możliwościach i formach takich przedsięwzięć, jednocześnie przestrzegając mieszkańców przed nieuczciwymi osobami, zbierającymi datki w formie pieniężnej czy rzeczowej. Dość często spotykamy się, zwłaszcza w sezonie, ze sprzedażą książek, obrazków, krzyżówek na jakiś określony cel. Na każdą z takich akcji organizator musi uzyskać stosowne zezwolenie. O nich przypomina Danuta Bursiak naczelnik Wydziału Spraw Obywatelskich.

- Są trzy rodzaje decyzji na prowadzenie zbiórek publicznych. Są to decyzje wydawane centralnie na obszar całej Polski, na teren województwa i na teren miasta, w zależności gdzie takie zbiórki mają być przeprowadzone. Na terenie Świnoujścia zezwolenie, w formie decyzji, wydaje prezydent miasta. Z wnioskiem o wydanie decyzji musi się zgłosić organizacja mająca zamiar zbierać np. pieniądze na określony cel. W decyzji jest pełna informacja o tym, że organizacja musi się z takiej zbiórki rozliczyć. Rozliczenie musi się też znaleźć w prasie. Organizator ma obowiązek poinformować, na jaki cel była prowadzona zbiórka i jakie środki zebrano.

W ubiegłym roku prezydent miasta wydał jedynie cztery decyzje na zbiórki publiczne. Jedna z nich prowadzona była na zakup sprzętu rehabilitacyjnego dla Stowarzyszenia Pomocy Osobom Niepełnosprawnym. Decyzje otrzymało też Towarzystwo Opieki nad Zwierzętami na pomoc dla bezdomnych kotów. Zbiórkę funduszy na rehabilitację podopiecznych – Bartosza i Kamila prowadził Klub Rotary. Czwarta decyzja dotyczyła Polsko Niemieckiego Forum Kobiet Euroregionu Pomerania. Forum wsparło materialnie niewidomą Kingę.

- Wszystkie organizacje zostały rozliczone ze zbiórek. Zbiórki kontrolujemy również w czasie ich trwania. W razie stwierdzenia nieprawidłowości prezydent może cofnąć wydaną decyzję – uzupełnia D. Bursiak.

Wynika, więc z tego jasno, że zdecydowana większość ubiegłorocznych zbiórek ulicznych była prowadzona niezgodnie z obowiązującą ustawą. Nie wahajmy się, więc sprawdzać, kto usiłuje od nas wyłudzić pieniądze. Ludzi nieuczciwych nie brakuje. Na każdą zbiórkę publiczną musi być zgoda odpowiednich władz. Ministra właściwego do spraw wewnętrznych na teren całego kraju lub kilku województw, jak to jest w przypadku Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, marszałka województwa dla jednego województwa – u nas marszałka województwa zachodniopomorskiego i prezydenta Świnoujścia w przypadku naszego miasta. Osoba zbierająca musi być członkiem organizacji, która pozwolenie otrzymała. Może to być także osoba zaproszona do zbiórki przez tę organizację. Warto pamiętać również, że na tzw. domokrążne zbieranie, czyli od mieszkania do mieszkania, potrzeba również zgody jednego z wyżej wymienionych organów. Bez takiej zgody nikt nie ma prawa pukać do naszych drzwi.

Mając na uwadze ustawę o zbiórkach publicznych oraz rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych i administracji w sprawie sposobu przeprowadzania zbiórek publicznych oraz zakresu kontroli nad tymi zbiórkami, zastanowić się należy, na jakich zasadach różnego rodzaju zbiorki prowadzi radny Stanisław Huszcza.

W Galerii ART

Tym razem Galeria ART przy ul. Wojska Polskiego 1 gości szczecińskiego malarza Erazma Kalwaryjskiego. Artysta (na autoportrecie) nie mógł przyjechać osobiście na wernisaż, który miał miejsce 14 lutego br. Zmagającego się z chorobą reprezentowała na otwarciu wystawy żona. Erazm Kalwaryjski urodził się w 1943 r. w Brześciu nad Bugiem. Studia malarskie odbywał w Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi. Artysta zajmuje się malarstwem, grafiką, rysunkiem i fotografią. Swoje dzieła wystawiał m.in.: w Szczecinie, Stargardzie Szczecińskim, Nowogardzie, Radomiu, Toruniu, Poznaniu, Łodzi, Gdańsku, Warszawie. Jego prace prezentowane były również za granicą: w Szwecji, Austrii, Wielkiej Brytanii, USA. Artysta ma też na swoim koncie wiele nagród. Pięciokrotnie był stypendysta Ministerstwa Kultury i Sztuki.

- Na tej wystawie Erazm Kalwaryjski pokazuje cykl portretów ludzi sobie bliskich, rodziny i przyjaciół. Obrazują one zadumę nad życiem tu i przejściem do wieczności, starzeniem się, samotnością, odchodzeniem. Prace są bardzo przejmujące w swoim wyrazie. Na wystawie znalazły się także autoportrety artysty, a także obrazy z cyklu „Zuzanna i starcy”. Wesołe, erotyczne obrazy. Erazm Kalwaryjski to artysta wszechstronny. Jest też człowiekiem o wielkim sercu i wiedzy. Artysta jest bardzo chory, dlatego na wystawę otwierała jego żona, również malarka Ala Polak-Kalwaryjska. Na wernisażu odczytała ciepły list artysty skierowany do osób zgromadzonych na wernisażu, jak również z podziękowaniem za zorganizowanie wystawy. - mówi Bogusława Kociołek kierująca galerią

ANNA WESOŁOWSKA

W 2008 roku za wybitne osiągnięcia w działalności ruchu amazonek w zachodniopomorskim została uhonorowana „Kryształowym Łukiem Amazonki” przyznawanym przez Federację Stowarzyszeń „Amazonki”. Z wnioskiem o przyznanie tego honorowego odznaczenia wystąpiły działaczki z Koszalina. W uznaniu zasług została przyjęta w szeregi Rady Seniorek, w której zasiada 20 kobiet z Polski. Rada ta opiniuje niektóre ustawy, współpracuje z innymi, międzynarodowymi stowarzyszeniami działającymi na rzecz walki z rakiem

Wolą Kapituły Tytułu zaszczytny tytuł WYSPIARZ ROKU 2008 jednogłośnie otrzymała założycielka i prezes świnoujskiego Stowarzyszenia Kobiet po Chorobie Piersi „Anna”.

Jest mieszkanką Świnoujścia od 1965 roku. Przyjechała „za mężem” - do pracy. Najpierw uczyła biologii i chemii w jednej z poznańskich szkół, jednak po przyjeździe na wyspy okazało się, że świnoujskie szkoły były „wypełnione” magistrami od tych przedmiotów i dla absolwentki Uniwersytetu Jagiellońskiego, w dodatku posiadającej opinię, że jest szczególnie predyscynowana do nauczania dzieci trudnych wychowawczo, pracy nie było. Potem się okazało, że byłaby jednym z nielicznych nauczycieli (w tamtych latach) posiadających wyższe studia. Zatrudnienie w końcu znalazła dzięki... mężowi w Morskim Instytucie Rybackim w Świnoujściu, do którego poszukiwano... mężczyzny, jako, że w tamtych latach był to męski zawód (teraz kobiety pływają, ale wtedy to było nie do pomyślenia).

ANNA i mężczyźni

Najpierw w MIR- ze mialam staż roczny. Potem odbył się egzamin kwalifikacyjny i dostałam stanowisko asystenta. Po jakimś czasie prof. Wiktor namówił mnie do zrobienia doktoratu. Przewód doktorski otworzyłam na Uniwersytecie im. Mikołaja Kopernika w Toruniu, a tytuł pracy brzmiał: „Szata roślinna Zalewu Szczecińskiego”. Nowością tej pracy było to, że do jej realizacji wykorzystałam samolot z Marynarki Wojennej, który przez trzy lata pomagał mi zbierać materiały. Robiliśmy zdjęcia powierzchni roślinnych całego zalewu. Samolot startował z Lęborka, dokąd dojeżdżałam. Byłam „ściśle tajna”, wszystkie zdjęcia wożone były na Rakowiecką. W trzecim roku cyklu badawczego siedziałam zamknięta w kancelarii tajnej w świnoujskim sztabie. Praca polegała na tym, że ja te zdjęcia planimetrowałam. Tamten okres był okresem niesłychanych przeżyć. Trzeba było pływać łódką wzdłuż całego wybrzeża zalewu i kto żyw mi pomagał w tej pracy, między innymi Jerzy Porębski. Służył mi za wioślarza. Ze sznurkiem w ręku mierzyłam roślinność. Badałam nie tylko skład gatunkowy pasów roślin, ale i brałam próby do badania. Kolega matematyk z Politechniki Krakowskiej pomógł mi ułożyć wzór na korelację pomiędzy powierzchnią liścia, a powierzchnią asymilacyjną całej rośliny. To było bardzo skomplikowane jak na tamte czasy, obliczenia tych planimetrowanych liści. Byłam niesamowicie zapracowana. Efekt był sympatyczny, bo w pięć lat po otwarciu przewodu doktorskiego prace chwalebnie obroniłam. Jak dziś pamiętam zadowolenie mojego ojca, który mimo tego, że był bardzo chory, to wybrał się na obronę do Torunia, no i był bardzo ze mnie dumny.

Anna Chodorowska-Gorzelniaska daleka i bliska

Anna Chodorowska-Gorzelniaska daleka i bliska to tytuł wystawy, którą możemy oglądać do połowy marca w Miejskiej Bibliotece Publicznej przy ul. Piłsudskiego 15. Wystawa poświęcona nieżyjącej już świnoujskiej poetce jest pomysłem uczniów i nauczycieli Zespołu Szkół nr 4 z Oddziałami Integracyjnymi. W szkole cały rok szkolny 2008/2009 poświęcony jest poetce. Zamiarem jest przybliżenie uczniom tej postaci, jej życia i twórczości. Uczniowie wraz z nauczycielami sięgnęli po liczne dokumenty znajdujące się w zbiorach prywatnych rodziny poetki, w zbiorach Klubu Literackiego „Na Wyspie”, którego Anna Chodorowska Gorzelniaska była założycielką, a także do zbiorów zgromadzonych w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Świnoujściu i Książnicy Pomorskiej w Szczecinie. Cały projekt tworzyli uczniowie klas gimnazjalnych, w taki sposób, aby był także zrozumiały dla uczniów klas młodszych. Na projekt złożyły się prezentacje w postaci gazetek eksponowanych na szkolnych korytarzach, a także wystawa zgromadzonych tomików poetyckich, wydanych przez poetkę. Ta część projektu prezentowana była w szkolnej bibliotece. Kulminacyjnym punktem projektu była wieczornica poprzedzająca otwarcie wystawy w Miejskiej Bibliotece Publicznej.

Wieczornica zgromadziła wiele osób, nie tylko gimnazjalistów, ale także grono znajomych i przyjaciół poetki. Nie mogło na niej zabraknąć oczywiście osób najbliższych poetce, czyli męża i syna. W trakcie spotkania zaprezentowany został pokaz multimedialny połączony z recytacją poezji Anny Chodorowskiej-Gorzelniaskiej. Po prezentacji pamiętający poetkę, jej przyjaciele i syn snuli wspomnienia, które także przybliżyły uczniom tę postać. Natomiast na wystawie zaprezentowano cały szereg dokumentów, rękopisów i fotografii obrazujących twórczość i życie codzienne poetki. W sali wystawienniczej znajduje się też biurko przy którym tworzyła poetka, jej maszyna do pisania, pióro, okulary.